Izajasz Boner z Krakowa

Urodził się w Krakowie ok. 1400 r. Do klasztoru augustianów przy kościele św. Katarzyny na Kazimierzu pod Krakowem wstąpił przed 1419 r. Wkrótce został skierowany na studia do Padwy, a po powrocie do Polski kontynuował studia na Uniwersytecie Krakowskim, gdzie w 1448 r. uzyskał doktorat.

Odznaczał się dużymi zdolnościami i zaletami umysłu i serca. Powierzono mu funkcję wizytatora klasztorów. Jako wikariusz generalny brał udział w kapitule prowincjalnej w Ratyzbonie. Był wychowawcą młodych zakonników, cenionym kaznodzieją. W klasztorze krakowskim zastępował przeora. Prowadził owocną działalność naukowo-dydaktyczną, dbał o wysoki poziom moralny współbraci, wzywał do pilnego wypełniania obowiązków i zachowywania ślubów zakonnych. Sam dawał przykład poprzez surowe umartwienia, posty, pokutę, pokorę, noszenie lichego odzienia. Z poświęceniem służył chorym i biednym, z pogodą znosił wszelkie utrapienia, z miłością wybaczał innym ich błędy. Był człowiekiem gorącej modlitwy, miał wielkie nabożeństwo do Matki Bożej. Jeszcze za życia dokonał cudu wskrzeszenia zmarłego Stanisława z Kazimierza, prosząc Maryję przed Jej wizerunkiem o wstawiennictwo słowami: Monstra Te esse Matrem. Przy jego grobie także dokonało się kilkadziesiąt cudów za jego przyczyną.

Izajasz zmarł 8 lutego 1471 r. Pochowany był początkowo w kaplicy św. Doroty. Obecnie miejscem jego wiecznego spoczynku jest mauzoleum na krużgankach kościoła. Wkrótce po jego śmierci powstały pierwsze biografie, spisane przez współczesnych Izajaszowi. Przełom XVI/XVII w. to okres ożywienia kultu Izajasza, który jest wymieniany w katalogach świętych i błogosławionych Krakowa wśród sześciu świętych mężów. Pierwsze lata XVII w. przynoszą szereg świadectw o niezwykłych znakach, cudach i łaskach doznanych za jego wstawiennictwem, głównie uzdrowień. Wiele z nich dotyczy mieszkańców Kazimierza. Warto na marginesie zauważyć, że był to czas kształtowania się przy kościele św. Katarzyny wspólnoty augustianek, w której kult błogosławionego augustianina był zapewne również bardzo żywy. W 1604 r. z inicjatywy prowincjała Jakuba Mojskiego nad grobem Izajasza wmurowano w ścianę tablicę marmurową z jego wizerunkiem i łacińską wierszowaną inskrypcją. Prowincjał pisał też w sprawie kultu Izajasza do wizytatora Zakonu Feliksa Milensiusa. W tym czasie powstały nowe biografie Izajasza autorstwa Marcina Baroniusza, augustianina Augustyna Culsjusza i Pawła Wyskitcyusza. W aktach klasztoru pojawiają się systematyczne wzmianki o obchodzonym 8 lutego wspomnieniu śmierci Izajasza, zdarzają się też kolejne świadectwa o cudach i łaskach. Izajasz jest wymieniany w aktach kanonizacyjnych Jana Kantego i Szymona z Lipnicy, w kazaniach i oracjach, powstają modlitwy, hymny i inne teksty ku jego czci. W drugiej połowie XVII w. żywot Izajasza napisali dwaj augustianie: najpierw kronikarz Fulgenty Dryjacki, a później Augustyn Urbanowicz. W XVIII w. pojawiły się kolejne życiorysy i noty biograficzne, Izajasz był wymieniany w kalendarzach polskich i augustiańskich, wspominany wśród świętych Krakowa i zaliczony w poczet patronów Królestwa Polskiego. W 1760 r. w związku ze staraniami o beatyfikację ukazało się nowe wydanie życiorysu Izajasza, które autor –augustianin Tomasz Kobylański – dedykował przełożonej augustianek, Matce Justynie Kosickiej. Starania o beatyfikację podejmowano również w XIX w. W latach 1871 – 1872 zorganizowano uroczyste obchody 400-lecia śmierci Izajasza.

Pod koniec XX w. po powrocie augustianów do kościoła św. Katarzyny, podjęto starania o wznowienie procesu beatyfikacyjnego, który został otwarty przez Metropolitę Krakowskiego Ks. Kardynała Macharskiego.