Nasze Zgromadzenie stara się żyć duchowością św. Augustyna, która jest drogą serca szukającego prawdy i odnajdującego ją w Bogu, bardziej wewnętrznym niż to, co w nas najgłębsze. To szkoła miłości, pokory i wspólnoty, w której „razem idziemy do Boga”. Odkryj podstawowe elementy tej duchowości, które prowadzą do życia zakorzenionego w prawdzie i miłości.
Prawda
Duchowość augustiańska bierze się z doświadczenia poszukiwania. Święty Augustyn sam przeszedł drogę pełną pytań, rozczarowań i prób, aż odkrył, że Prawda nie jest ideą, lecz Osobą – Chrystusem. Dlatego jego duchowość zaczyna się od prawdy i prowadzi do spotkania z Bogiem, który jest blisko. „Zrozum, byś mógł wierzyć; wierz, byś mógł zrozumieć” – pisał, podkreślając, że rozum i wiara nie wykluczają się, lecz wzajemnie oświetlają. To właśnie dzięki tej drodze mógł wyznać: „Stworzyłeś nas, Panie, jako skierowanych ku Tobie, i niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie.”
Wejście wewnątrz siebie
Wejście w głąb siebie było dla Augustyna punktem zwrotnym. Duchowość augustiańska zaprasza do ciszy i refleksji, ale nie po to, by zatrzymać się na sobie, lecz by w sercu odnaleźć Boga. „Ty byłeś bardziej wewnątrz mnie, niż to, co było we mnie najbardziej osobiste” – pisał, opisując spotkanie, które odmieniło jego życie. Stąd płynie zachęta, by nie omijać siebie, nie zagłuszać najgłębszych pragnień, ale odważyć się zajrzeć do wnętrza, gdzie mieszka Prawda.
Miłość
W samym sercu tej duchowości stoi miłość. To ona porządkuje życie i decyzje, wyznacza hierarchię: najpierw Bóg, potem człowiek, bliźni, a dopiero na końcu rzeczy. Augustyn mógł streścić całą drogę w prostych słowach: „Kochaj i czyń, co chcesz.” Bo jeśli kochasz prawdziwie, twoje czyny będą dobre. „Jestem tym, co kocham” – pisał, dodając, że miłość jest jak grawitacja duszy, która zawsze pociąga nas ku temu, co naprawdę cenimy.
Pokora i wolność
To kolejne filary duchowości augustiańskiej. Pokora nie oznacza rezygnacji z wartości, ale uznanie prawdy o sobie i o tym, że wszystko jest łaską. „Jeśli zamierzasz budować wysoko – załóż głęboki fundament pokory”. Wolność natomiast to nie dowolność, lecz zdolność wyboru dobra. Prawdziwie wolny jest ten, kto kocha i umie czynić dobro. Dlatego Augustyn powtarzał: „Kochaj i czyń, co chcesz” – bo miłość wypełnia prawo.
Przyjaźń i wspólnota
Duchowość augustiańska jest też duchowością przyjaźni i wspólnoty. Augustyn wiedział, że człowiek nie idzie do Boga sam. Przyjaźń, która dojrzewa w Bogu, prowadzi ku wspólnemu dobru i przechodzi próbę cierpienia. Wspólnota natomiast rodzi się z dzielenia się darami, z przebaczenia i wzajemnej troski. Jej ideał zawierają słowa: „Jeden duch i jedno serce” oraz zaproszenie: „Razem idźmy do Boga”.
Służba
Nie można mówić o tej duchowości bez służby. Dla Augustyna władza nie była panowaniem, lecz formą posługi. Prawdziwe szczęście przełożonego polega na tym, że „z miłością służy braciom.” Służba nie upokarza, lecz czyni wolnym i zakorzenionym w miłości.
Modlitwa
Modlitwa jest oddechem tej duchowości. Augustyn pisał: „Twoje pragnienie jest twoją modlitwą”. To znaczy, że modlitwą może być nawet samo wołanie serca. Ale najpewniejszą jej szkołą jest Słowo: „Kiedy czytasz Pismo Święte, Bóg mówi do ciebie”. Modlitwa, tak jak cała droga, nie jest tylko naszym dziełem, lecz przede wszystkim darem łaski.
Dialog
Całość spaja postawa dialogu – z Bogiem, z sobą samym i z innymi. To rozmowa, która nie zatrzymuje się na słowach, lecz prowadzi do rozeznania i odkrywania prawdy. „Wróć do siebie, a w człowieku wewnętrznym mieszka prawda” – pisał Augustyn, pokazując, że wewnętrzny dialog otwiera nas na spotkanie z Bogiem.
Duchowość augustiańska to więc droga serca, które szuka, pyta, uczy się kochać i odkrywa, że w samym centrum życia czeka Prawda – Bóg, który jest Miłością.
Jeśli chcesz poczytać więcej, warto zajrzeć do artykułów, które powstały we współpracy z Gościem Niedzielnym (kliknij).
Możesz również poczytać o tym, jak herb augustiański odzwierciedla nasze duchowe korzenie (kliknij).